Suyu Sek Seven Saksağan

ne desem ki şimdi ben.ne desem. bütün online hallerimin senin hatrına olduğunu mu,gözüm kulağım telefona odaklanmamı mı,ne desem. dünyanın ya da ülkenin öte ucundayken nefes alışverişini merak ettiğimi mi,dudakların örtükken burnundan sakin sakin aldığın nefesin sesini müzik niyetiyle akşam serinliğine  dinlemek istediğimi mi.. senin başka kuşlardan koptuğunu, benimse tüm kuşları sana feda edebileceğimi mi… neresinden tutsak günün ,tutsak gibi geçtiğini mi.. haber yokken senden,bütün günün anlam ve öneminin öğle paydosuna girdiğini mi,senden gelecek bir sesin ya da bir sembolün mesaiye başlamak için saatin geldiğinin işareti olduğunu mu. nerden başlasam sensin ya,nereye varsam yine senin olduğunu mu,ne anlatayım ben sana. hayat senden ibaretmiş ben seni tanıyınca bunu fark ettiğimi mi… senin hayat olduğunu ve benim sadece hayat’ımı yaşamak istediğimi mi.. içtiğim soğuk suyun içime mucizevi bir ılıklık düşürebileceğini mi… nerden başlasam gelişecek senle nerde bitirsem üç nokta  i

çivisi çıkmış bir düşüncenin süblimleşen dünyasında,bildiklerimi unutuyorum,öğreneceğim ne varsa tek tek sayıp sallıyorum el değmemiş,tenha raflara..kadavra soğukluğunda parçalanırken hayat ,elimde tuttuğum hiç bir şeyin hepsinin benim olduğunu görüp susuyorum.bu suskunluklar benim deyip gerinip gerinip  sektiriyorum ilk defa denize düştüğüm ve ilk defa korkup yılana sarılan anılarımda... rüzgardan işkillenip açılan kapının ne getirdiğini bilemezsin,sokağa düşen ilk ayak izi kadar canlılık getirir yüze düşen ilk cemre,ve hala üzülüyorsa insan kendi bayağılığında,inciten bir haylazlıkla da güç bela savaştadır öyküleri.. son yazda yazılan son yazıların hiç biri nokta düşürmez de aslında suskunluklara...bütün son yazılar ve son yazlar suskunluğun sürttüğü girizgahlardır..mayası yok insanın,hayatın da.ne zaman tutacağını bilemezsin anlattığının,ne zaman bir yüze düşeceğini kestiremezsin saçların,bir bukle sevinçtir ama yüzüne düşen cemrelerin kımıltısı..